We lopen nog even bij Sam's club binnen, een dochteronderneming van Walmart. We weten niet precies wat we ervan moeten verwachten, maar het doet het meest denken aan de Macro met grote verpakkingen. Ze verkopen er ook tv's, computers, huishoudelijke apparaten en witgoed, maar ook de noodzakelijke attributen voor Halloween. Dat weten we ook weer.
Dan op weg naar het dorpje Wall, dat wereldberoemd is geworden vanwege de Wal Drug, een winkel die op elke 500 meter langs de weg er naartoe (vanaf rapid city) een reclamebord heeft met steeds een verwijzing naar spullen die ze er verkopen. Het meeste heeft te maken met toeristische zaken, maar van oorsprong is deze winkel bekend geworden omdat ze gratis ijswater aan reizigers serveerden. En zo zij. Ze groot geworden en nog groter geworden en inmiddels is de winkel het middelpunt van het dorp. Je kijkt er je ogen uit en nog steeds schenken ze gratis ijswater; op een zomerdag zo'n 5000 glazen.
Na deze toeristische attractie rijden we naar de Badlands, een nationaal park dat bestaat uit "de Wall"; grijze en grijsbruine rotsformaties met hier en daar diepe kloven die nog het meest doen denken aan kleinere uitgaven van de rotsen in Utah. Aan beide kanten van de Wall is er de uitgestrekte prairievlakte met prairiehondjes. De kloof heeft meer scherpe toppen en minder uitgesproken kleuren; we raken, denken we, een beetje verwend door alles wat we in de loop der jaren hebben gezien. We vinden het mooi, maar missen de diepere kleuren in de rotsen.We lopen een klein trailtje, maar raken wat geïrriteerd door de grote hoeveelheid sprinkhanen die ons pad kruisen, of wij dat van hen. Ze springen in enorme hoeveelheden rond ons heen en we zullen dit sprinkhanengebeuren de rest van de dag ook als een vast gegeven moeten gaan beschouwen. Hoeveel sprinkhanen zouden er zitten in de staten South Dakota en Nebraska? .....teveel! Ze sieren inmiddels de grill van onze auto.
Omdat we op de kaart zien dat er niet veel wegen zijn in dit gebied en mogelijk nog minder in Nebraska, besluiten we het bezoek aan de Badlands korter te houden dan gepland (vanochtend veel te lang en uitgebreid ontbeten dus tijdnood) gaan we alvast richting eindbestemming, hoewel nog niet helemaal duidelijk is wat die gaat worden. We zien op de kaart het dorp Wounded Knee en met een rijke geschiedenis als dit dorp vermoeden we een monument voor de vele indianen die hier zijn afgeslacht tijdens de schermutselingen tussen het Amerikaanse leger en de Sioux-indianen. Het dorp is een verzameling verspreid liggende huizen en het gedenkteken blijkt een wat groot uitgevallen steen op een vervallen kerkhofje. We zijn er wat door ontdaan, want je verwacht toch dat een dergelijke gebeurtenis iets meer aandacht (en onderhoud) krijgt dan dit armzalige gedenksteentje.
Stil van zoveel ontkenning - of is het gebrek aan erkenning - vervolgen we onze weg via de Longfoot trail(gezien maatje 46 van Jos een terechte route). Het land is leeg en er wonen nauwelijks mensen. Je kan zien dat er een huis is als er aan het begin van de autoweg een pad is met aan weerskanten een oude autoband. Het is verlaten indianenland in uitgestrekt South-Dakota. In Kyle gaat net de school uit en de vele schoolbussen die de kinderen naar de huizen in de middel of knowhere moeten brengen staan klaar. Het kunnen nooit veel kinderen per bus zijn.We komen in de buurt van de grens tussen South Dakota en Nebraska en hopen dat er een hotelletje is, maar dat blijkt niet het geval, dus rijden we door naar Nebraska. Bij de grensovergang willen we even een foto maken van de borden die het begin van de staat aangeven en daar stuiten we op een paar bierdrinkende, zich vreemd gedragende indianen die we niet kunnen verstaan; ze spreken geen Engels! Bij het grensdorp Whiteclay dat 100 meter verder ligt zien we meer van dit soort mensen zitten, verwaarloosd uiterlijk, ongecontroleerde gebaren en een blik of fles drank in de hand: zwervers. En zo maken we kennis met de grensproblematiek van deze twee staten. Maar het is wel heel absurd hoe je opeens in deze wereld rijdt. Nebraska maakt hiermee geen goede indruk op ons.
Het duurt tot Chadron dat we een motel ontdekken - dan zijn we inmiddels ruim 55 mijl in Nebraska en de laatste 100 mijl in South Dakota hebben we ook geen hotel ontdekt - dus veel reizigers hebben ze hier vast niet.
In Chadron logeren we in motel 9, naast de Walmart. We denken dat we dus wel even kunnen lopen en gezien de afstand kan dat ook makkelijk. Wat we niet weten is dat er veel muggen zijn en dus komen we voorzien van verse muggensteken terug. We hadden nog even plannen om naar een naburig restaurant te lopen, maar het wordt nu teruggebracht tot de oversteek van de weg naar de Chinees.
Motel 9 $62,= incl. tax
Nebraska is de 8e staat die we deze vakantie aan hebben gedaan.
Reageer hier
