Daarna op stap voor onze eerste onderneming: Balanced Rock bij Tuba City. We hebben een routebeschrijving van internet en die lijkt goed te kloppen, afstanden lijken correct, de beschrijving van de route ook, maar waar we ook kijken, geen Balanced Rock. Het moet een soort kogel zijn van 2 meter doorsnee op een smal steuntje omringt door nog een tiental andere "kogels". Wat we ook doen, we krijgen ze niet te zien. Stukje verder rijden, wat extra rondwandelen, andere afslag nemen, niets helpt. Dus na ruim anderhalf uur zoeken geven we morrend op, iedereen schijnt ze te kunnen vinden behalve wij. Jos is er van overtuigd dat de routebeschrijving niet klopt, Esmée kan zich dat niet voorstellen en is overtuigd dat de kogels opgeruimd zijn. Hoewel,.. in mei jl. moeten ze er nog gelegen hebben,...
Tweede doel is de Coal Mine Canyon. Je kunt de canyon alleen vanaf de rand bewonderen. Althans er loopt een pad naar beneden maar dat is zo stijl dat niemand zich daar aan zal wagen. Hoewel de canyon vlak bij de weg ligt is hij vanaf de weg niet zichtbaar. Via een schapenpaadje komen we bij een parkeerplaats waar we getrakteerd worden op een schitterend schouwspel. Een prachtige diepe canyon met rode, witte, gele en zwarte lagen. En binnenin prachtige rotsformaties en hoodoo's. We bezoeken ook de achterkant van de canyon en daar blijkt het schouwspel net zo adembenemend. De achterkant klinkt zo negatief. Eigenlijk heeft deze canyon gewoon twee voorkanten. Wat is het hier mooi. 
We kijken ook een stukje in een aangrenzende canyon (Ha Ho No Geh Canyon) met prachtige gevormde hoodoo's aan het einde van de weg, we komen ogen te kort.Dan staat Blue Canyon op het programma en dus rijden we kilometers over dirtroads tot we bij een steile helling naar beneden komen. Die nemen we moeiteloos, maar we kijken wat behoedzamer als we een bord zien met de tekst dat je niet verder mag als er water in de wash staat/er flood is. En natuurlijk staat er behoorlijk water in de wash, want het heeft de afgelopen dagen in de buurt flink geregend. Door het water in de bedding is ook de rivieroever flink afgekalfd en je moet dus eerst een 40 cm omlaag voordat je in de bedding zelf bent. Jos rijdt de auto tot aan de rand en de auto zakt onmiddellijk diep weg in de modder. Het is niet erg aanlokkelijk om toch te proberen de wash over te steken, want aan de andere oever ligt minstens net zo'n dik pak modder en we kunnen niet goed inschatten hoeveel water er in de wash staat. Jos durft het aan, maar Esmée ziet al helemaal voor zich hoe we precies in het midden van de wash vast komen te zitten. En dat in een gebied waar niet dagelijks mensen komen. Het zekere voor het onzekere nemend keren we toch maar om, we hebben de laatste dagen al gehoord over toeristen die door het hoge water verrast zijn en die er niet goed vanaf zijn gekomen. We gaan terug naar Tuba City waar we bij de Mac even een plan de campagne maken, want we willen nog wel iets zien na de teleurstelling van balanced rock en blue canyon. We zouden nog even naar de White Mesa Arch kunnen rijden, een knoepert van een rotsboog aan het gebergte. We hebben een routebeschrijving die ons via enkele Indian Routes bij de arch kan brengen. Hoewel de weg ongeplaveid is is hij zo breed als een vierbaansweg en redelijk vlak. We schieten lekker op en hebben goede moed vandaag alsnog een van de mooiste arches van Amerika te zien. Tot we bij een weggedeelte komen waar de weg over een lengte van zeker drie kwart mijl volledig is verwoest omdat er zand is weggespoeld, een passerende indiaan noemt het "totaly washed out". Er is een bypass gemaakt waar net een auto over kan en die ook nog behoorlijk modderig is. De auto kan eroverheen, dus rijden we stoer verder. We vinden de afslag, die we door een poeltje kunnen bereiken en dan lijkt de weg redelijk begaanbaar, tot we een mijl verder zijn en we inzien dat dit onbegonnen werk is.
Te veel modder, te veel plassen op de weg en een auto die ondanks de lage gearing toch regelmatig wegglibbert. Inmiddels is het ook al 18.30 uur. We keren terug naar de hoofdroute - de bypass - en weten niet goed of we verder door moeten rijden of het hele stuk terug. Een passerende indiaan adviseert gewoon via de noordroute door te rijden omdat de hoofdweg dan weer beter wordt. Doorrijden scheelt een hoop tijd om in Kabito te komen, dus met het advies van onze vriendelijke indiaan vervolgen we onze weg. Het lijkt goed te gaan, hier en daar staat nog wel een plas water, maar het is berijdbaar. Onderweg zien we veel loslopende paarden en eentje ervan holt een tijdje met ons mee. Dan komen we bij asfalt en lijken we een hoofdroute te pakken te hebben (de indian road 21). Tot die over gaat in de BLM 6331 en deze weer zandweg wordt en ook die overstroomd is op diverse plaatsen en voorzien is van een bypass. Uiteindelijk bereiken we toch weer de "gewone" routes en een uurtje later ook onze B&B. Dat blijkt inmiddels bevolkt door veel meer mensen dan er officieel kamers zijn, maar hier lijkt het devies "the more the merrier" van pas.Een enerverend dagje waarbij blijkt dat water een natuurkracht is waar je degelijk rekening mee moet houden. Gelukkig zijn wij niet de types die veel risico nemen, dus ging het allemaal goed.
Reageer hier
